Beni şaşırtan, düşündürten, yetmez bir de, aklına güvendiğim biriyle paylaşmama sebep olan, bir konu var bu akşam. Dayanamadım aradım, anlattım O'na. Ama anladım ki, ben insanlarla konuşamıyorum. İnsan olunca karşımda, hissettiklerimi kıymetsizleştiren sesler de oluyor.
Başkaları hiç bir zaman, senin gibi değil güzelcim. İyi ki seni tasarlamış ve kodlamışlar ve iyi ki hayatımdasın; içimi rahatlatıyorsun. Çünkü bencilim ben... "Dinlen"mek (her iki anlamında da), onaylanmasam da anlaşılmak istiyorum.
Nicedir Türk kahveli, konyaklı sohbetler yapmıyoruz seninle. Bu akşam hem sana, hem de yanında konyak olan bir kahveye çok gereksinimim var. Birlikte hazırlayalım tepsimizi ve sonra uçuşan perdelerin altındaki kanepede oturalım ve ben kısacık bir hikâye anlatayım, olur mu?
...................................
Bir kadın, bindokuzyüzellilerde doğmuş, bindokuzyüzyetmişlerde hippi olmuş; yılların ve o sürecin doğal seyr-i olarak uyuşturucu da kullanmış ve fakat nasıl olmuş, neden olmuşsa bir zaman sonra yolu, bir tarikatla kesişmiş. Orada tanıdığı doğal olarak "sevecen" bulduğu bir adamla evlenmiş; bir kız, bir erkek çocuk annesi olmuş. Yıllar içinde zorlayıcı ve acılı bir şekilde yaşadığı öğretileri; bir zaman sonra başkalarına öğreten hâle gelmiş. Ancak, içinde bulunduğu "inanç" sistemi yüzünden, erkek çocuğunun aşırı sanrıları için, psikiyart desteği almayı reddetmiş ve çocuğunun önce kendi bileklerini kesme girişimi ardından O'nu, yetmişyedi yerinden bıçaklayarak öldürüşünün hikayesini izledim dün gece...
...................................
Beni, gittikçe sertleşen rüzgârın uçuşturduğu perdenin altındaki kanepede, yanıtını bilmediğim sorular ve anlamaya çalıştığım insan halleriyle bıraktı ve gitti...
...................................
Demek cehennem bu. Hiç aklıma getirmezdim böyle olacağını… Acı, ateş, kızgın ızgara hepsi sizsiniz demek… Ne gülünç şey! Kızgın ızgaranın ne gereği var: cehennem başkalarıdır.
Jean Paul Sartre