... sevişemiyoruz bile...
Yoğun telefon trafiği, yetişmesi gereken işlerin tatlı gergin telaşı, bazen huzursuz ama çokca da gülerek geçen işgününün sonunda sığınağıma, evime geliyorum. -Zaten ben ya işte, ya evdeyim...- Bildik, alışıldık işleri hallediyorum.. Üzerimi değiştiriyorum, en azından sütyenimi çıkartıyorum -ki bu büyük rahatlık- elimi yüzünü yıkıyorum. Sonra elde, dolapta ne varsa yemek hazırlıyorum. Kendime değil, ergene. Ne iyi ki ergen, bazen geceyi film izleyerek...
... ve ırkçılık...
Öylesine hızla çalındı ki kapı, herhalde O değil ama, peki O değilse kim? diye düşünerek gittim kapıyı açmaya. Sen söylemeden ben diyeyim, yine alev alev, yel yepelek geldim sana di mi? Öyle ama. Bir süredir hayatım, hayattaki duruşum, canımın istediği, bildiğim, hayal ettiğim gibi, kavgasız ve sakin. Hayatla ilgili ortalama bir şeyleri bilmek, bilmediklerim için de "bilmiyorum" diyebilmek, bildiklerim dışında bir şeyler...