Yoğun telefon trafiği, yetişmesi gereken işlerin tatlı gergin telaşı, bazen huzursuz ama çokca da gülerek geçen işgününün sonunda sığınağıma, evime geliyorum. -Zaten ben ya işte, ya evdeyim...-
Bildik, alışıldık işleri hallediyorum.. Üzerimi değiştiriyorum, en azından sütyenimi çıkartıyorum -ki bu büyük rahatlık- elimi yüzünü yıkıyorum. Sonra elde, dolapta ne varsa yemek hazırlıyorum. Kendime değil, ergene. Ne iyi ki ergen, bazen geceyi film izleyerek ve patlamış mısır yiyerek bile bitirebiliyor. (ayyy! aynı annesi...)
.......................................
Günün ergen ve erişkini için, genel geçer sohbeti bittikten, ergen (patlamış mısır eşliğinde film izleyerek) uykuya daldıktan sonra ben, içim dahil her yanım ağrılar içinde kalakalıyorum çiçekli kanepede; öyle aval aval bakıyorum; bilinç yokmuşcasına. (belki de yok hakkaten, o sırada)
Açık kalmış pencerenin kenarından, komşulardan birinin sahte gülüşüyle, samimi sohbet etme gayretindekini sesini duyuyorum. Yadsıyorum dışardan gelen tüm sesleri. - Bu durumu da yeni öğrendim. İstersen duymazsın... - İçime, içinde bulunduğum hayata dönüyorum. Şöyle düşünüyorum: Bugüne kadar her şeyin üstesinden geldin; ya da gelemedin!.. Her neyse; hayatında, olanlarla olmayanlarla olmasını arzuladıklarınla birlik oldun. Kendin oldun, oluyorsun... Tamam, evet hâlâ itiş kakış yaşıyorsun ama, kendinle "barış"ıksın. Aferin...
.......................................
Son yıllarda, üç-beş yetmez, daha da çok çocuk yapın diyor ya, birileri. Biliyorum ki benden söz etmiyorlar, zira benden olacaklar, onların işine yaramaz. Ergen evladım, iki adım ötemde, alıştığı yatakta, güvenle uyurken, ben çiçekli kanepemde, son derece huzursuz ve güvensiz bir hâldeyim. Bir yerlerde, kadınlar, erkekler, bebeler sadece huzursuz, güvensiz değil; eni konu tehlikede, biliyorum...
.......................................
Oysa hepimiz,"... yoksuluz, gecelerimiz çok kısa, dolu dizgin sevişmek lâzım..." Cemâl Süreya