Zzzzzrrrrrrrrrrr!
Alloooo! Evdeyim, iyiyim, yaşıyom. Sen nasılsın? ..... Haaa, iyiymiş... Kaçamam bu akşam, misafirim var... Misafirimi de kaçıramam! Çok önemli değilse, yarın görüşsek olur mu? Peki güzelcim, öpüyorum kocaman...
...........................
Misafir, ev sahibiyle birlikte kaçamaz. Ancak tek başına kaçabilir. Öyle O, yapacak bir şey yok. Aniden gider...
Fakat ev sahibinin, misafiri bırakıp kaçması da, pek tercih edilen bir şey olmaz; -tabii, hayatî bir sorun yoksa-
...........................
Sonbahar ve kış akşamlarında gidilirdi misafirliğe. Sosyalleşmenin dışında, ekonomik nedenleri de vardı bunun... Aynı mekânda ısınılır, elektrik harcanmaz fazladan... gibi.. gibi...
Çocukluğumda, dipdipe yaşadığımız komşulara gidilirken, anneler yanlarına terliklerini, el örgülerini; babalar da oyun kağıdı, okey ya da bezik takımlarını alırdı. Ve anneler mutlaka, yaptıkları kek, börek, çörek gibi hoşlukları yanlarına katardı. Böylesi gün ya da akşam misafirliklerine biz çocuklar, lütfen götürülmüşsek, evin sahipleri, bizlere de ikramda kusur etmez, yetmez bir de, uslu duran, teşekkür eden, ellerinize sağlık diyenlere, mendil, çorap, oyuncak, şeker, çikolata gibi hediyeler verirlerdi. Bizler de, bu hediyelere kavuşabilmek için, çok ama, çok uslu olurduk.
...........................
Misafirlikte usluysan, hediyeyi alrsın... Böyle öğrendik...